HOEVEN - De apotheek in Hoeven helpt mensen op een simpele manier van hun slaappil-verslaving af. Patiënten krijgen hun gebruikelijke merk medicijnen, maar de dosis wordt geleidelijk teruggebracht naar nul.
De werkzame stof wordt vervangen door suiker, maar de patiënt weet niet wanneer er geen slaapmiddel meer in zit. Pas na vier weken zonder echt medicijn belt apotheker Jan Sips zijn klanten op.
De afgelopen jaren werkte de methode bij tachtig procent van de patienten. Meer dan vijftig klanten van de apotheek zijn van de slaappillen af.
Ready For Change
woensdag 22 april 2009
zondag 19 april 2009
Chemie van Verslaving!
Het gebruik van genotsmiddelen is een existentiële behoefte van mensen, maar kan ook een probleem worden. Verslavingsstatistieken in Nederland laten een sterke groei in de consumptie zien. De verslavingszorg kan de groei nauwelijks aan en beleidsmakers lanceren tal van nieuwe plannen van aanpak. Maar wat is precies het wezen van verslaving? Waardoor wordt verslaving veroorzaakt? Waarom raakt de één wel verslaafd en de ander niet? Uit genetisch en neurobiologisch onderzoek blijkt steeds vaker dat bij de meeste vormen van verslaving sprake is van een chronische hersenziekte. Deze nieuwe inzichten hebben grote impact op de verslavingspreventie, hulpverlening en aansprakelijkheid, maar ook op het leven van verslaafden en hun zelfbeeld.
Uitnodiging
De recente publicatie ‘Chemie van verslaving. Over genen, hersenstofjes en sociale zwakte’, van Anja Krabben, Toine Pieters en Stephen Snelders, (respectievelijk journaliste en onderzoekers aan het VUmc) vormt voor Het Portaal aanleiding voor een inhoudelijk programma over de nieuwste inzichten in de wetenschap. Tijdens tafeldialogen en een debat wordt met u aan de hand van de onderzoeksresultaten getoetst in hoeverre deze van invloed zijn op preventie, hulpverlening en aansprakelijkheid.
Daarnaast nodigen wij u uit nog nader te onderzoeken vraagstukken omtrent genetische aspecten van alcohol- en drugsverslaving te benoemen. De uitkomsten van de middag worden aan de deelnemers, beleidsmakers en andere belanghebbenden toegestuurd.
Richard van den Ende Ready For Change
Uitnodiging
De recente publicatie ‘Chemie van verslaving. Over genen, hersenstofjes en sociale zwakte’, van Anja Krabben, Toine Pieters en Stephen Snelders, (respectievelijk journaliste en onderzoekers aan het VUmc) vormt voor Het Portaal aanleiding voor een inhoudelijk programma over de nieuwste inzichten in de wetenschap. Tijdens tafeldialogen en een debat wordt met u aan de hand van de onderzoeksresultaten getoetst in hoeverre deze van invloed zijn op preventie, hulpverlening en aansprakelijkheid.
Daarnaast nodigen wij u uit nog nader te onderzoeken vraagstukken omtrent genetische aspecten van alcohol- en drugsverslaving te benoemen. De uitkomsten van de middag worden aan de deelnemers, beleidsmakers en andere belanghebbenden toegestuurd.
Richard van den Ende Ready For Change
zaterdag 18 april 2009
vrijdag 17 april 2009
Telegraaf
Manager massaal aan drank en coke
Verslavingsgevoelige manager bereikt bodem door kredietcrisis
29 december 2008 - Managers grijpen massaal naar de fles of een lijntje om de steeds grotere druk die ontstaat door de kredietcrisis te weerstaan. Vooral leidinggevenden uit de bancaire sector en beurshandelaren komen steeds vaker in de problemen door overdadig drankgebruik of teveel cocaïne. Dat schrijft de Telegraaf.
Volgens de laatste cijfers van het ministerie van Sociale Zaken drinkt één op de vijf topmanagers nu excessief en heeft één op de twintig een verslavingsprobleem. Privékliniek Ready For Change gespecialiseerd in verslavingszorg voor managers, directeuren en vrije beroepsbeoefenaars meldt een opvallende toeloop van cliënten uit de financiële sector.
Bergafwaarts
Patricia Zegwaard, mededirecteur van de privékliniek: “Verslavingsgevoeligen grijpen steeds vaker naar de fles of naar cocaïne. Door faillissementen, gedwongen ontslagen of grote beursverliezen bereikt deze groep op dit moment in groten getale hun absolute 'bodem'." Directeur Richard van den Ende: "Juist managers en directeuren staan onder grote druk om nu te presteren. Het beloningssysteem in hun hersenen wordt overdreven sterk door de dopamine, de stof die het geluksgevoel geeft, geactiveerd. Daardoor denken zij dat ze zich gelukkig voelen wanneer ze alcohol of cocaïne nemen. Maar dat effect duurt slechts kort en je hebt steeds meer nodig. Zo ga je steeds verder bergafwaarts."
Rendement
In de kliniek worden de managers met een intensieve behandeling in twaalf stappen in dertig dagen, zes maanden nazorg én een familieprogramma van hun drank of coke-probleem afgeholpen. Managers en directeuren die afhankelijk zijn geworden van drank of drugs, besteden, zo blijkt uit onderzoek, zo'n 60 procent van hun tijd aan hun probleem. Ze leveren voor de onderneming dus maar 40 procent rendement.
Bron: De Telegraaf
Verslavingsgevoelige manager bereikt bodem door kredietcrisis
29 december 2008 - Managers grijpen massaal naar de fles of een lijntje om de steeds grotere druk die ontstaat door de kredietcrisis te weerstaan. Vooral leidinggevenden uit de bancaire sector en beurshandelaren komen steeds vaker in de problemen door overdadig drankgebruik of teveel cocaïne. Dat schrijft de Telegraaf.
Volgens de laatste cijfers van het ministerie van Sociale Zaken drinkt één op de vijf topmanagers nu excessief en heeft één op de twintig een verslavingsprobleem. Privékliniek Ready For Change gespecialiseerd in verslavingszorg voor managers, directeuren en vrije beroepsbeoefenaars meldt een opvallende toeloop van cliënten uit de financiële sector.
Bergafwaarts
Patricia Zegwaard, mededirecteur van de privékliniek: “Verslavingsgevoeligen grijpen steeds vaker naar de fles of naar cocaïne. Door faillissementen, gedwongen ontslagen of grote beursverliezen bereikt deze groep op dit moment in groten getale hun absolute 'bodem'." Directeur Richard van den Ende: "Juist managers en directeuren staan onder grote druk om nu te presteren. Het beloningssysteem in hun hersenen wordt overdreven sterk door de dopamine, de stof die het geluksgevoel geeft, geactiveerd. Daardoor denken zij dat ze zich gelukkig voelen wanneer ze alcohol of cocaïne nemen. Maar dat effect duurt slechts kort en je hebt steeds meer nodig. Zo ga je steeds verder bergafwaarts."
Rendement
In de kliniek worden de managers met een intensieve behandeling in twaalf stappen in dertig dagen, zes maanden nazorg én een familieprogramma van hun drank of coke-probleem afgeholpen. Managers en directeuren die afhankelijk zijn geworden van drank of drugs, besteden, zo blijkt uit onderzoek, zo'n 60 procent van hun tijd aan hun probleem. Ze leveren voor de onderneming dus maar 40 procent rendement.
Bron: De Telegraaf
woensdag 15 april 2009
Wel doorbetalen loon?
Verslaafd? De werkgever betaalt
23 juli 2008, 0:00 uur | FD.nl
Door: Marco Meijer en Marloes Woerdman
Een werkgever moet het loon van een aan drugs verslaafde werknemer doorbetalen als deze zich vrijwillig laat opnemen in een afkickkliniek.
Het gerechtshof Den Haag oordeelde onlangs dat in zo'n geval sprake is van ziekte.
Waar ligt de grens? Wanneer is drugs- of alcoholgebruik een ziekte en wanneer valt het in de risicosfeer van de werknemer? In deze zaak werd een stukadoor door zijn werkgever betrapt op het gebruik van drugs. Hij bleek al 12 jaar verslaafd te zijn en sprak met de werkgever af dat hij zich zou laten opnemen in een afkickkliniek en onbetaald verlof zou opnemen.
Desondanks vorderde de stukadoor het loon over de opnameperiode. De kantonrechter wees dat toe en oordeelde dat verslaving aan drugs een chronische psychiatrische ziekte is. De werkgever was het daar niet mee eens en ging in hoger beroep.
Niet ziek, toch arbeidsongeschikt
Het hof deelde de mening van de kantonrechter. De werknemer kon zijn werk niet meer doen omdat hij 'in verband met de ongeschiktheid ten gevolge van de behandeling van die ziekte daartoe verhinderd was'. De afspraak om gedurende de afkickperiode verlof op te nemen was in strijd met 'dwingend recht'. Van de wettelijke loondoorbetalingsplicht bij ziekte kan niet ten nadele van de werknemer worden afgeweken, meende het hof.
Het hof vond zelfs dat alleen al het feit dat iemand in een afkickkliniek verblijft, betekent dat sprake is van ongeschiktheid om te werken als bedoeld in de wet. Dus ook als de werknemer tijdens de opname niet echt ziek was en zonder die opname wel had kunnen werken.
Parachute-ongeluk
In de rechtspraak lijkt steeds meer vast te komen liggen dat een verslaving niet kan worden afgedaan met 'eigen schuld, dikke bult' en echt als ziekte moet worden beschouwd. Op zich niet zo vreemd aangezien een werknemer die door ernstig overgewicht ziek wordt ook gewoon ziekengeld krijgt. Net als de werknemer die in zijn vrije tijd een been breekt bij parachutespringen.
Doorzakkers krijgen doorbetaald
Vooral kleinere werkgevers vinden deze ontwikkeling waarschijnlijk zorgelijk. Waar ligt de grens? Een stevige kater kan het uitvoeren van werkzaamheden gemakkelijk in de weg staan. Kan straks iedereen die 's nachts doorzakt zich de volgende ochtend met een gerust hart ziek melden omdat de werkgever verplicht is het loon door te betalen? Kan de werkgever zich in deze gevallen nooit meer beroepen op het uitgangspunt 'geen arbeid, geen loon' omdat 'ziekte' en afwezigheid niet in de risicosfeer van de werknemer liggen?
Om de kosten te beperken is het voor werkgevers in ieder geval raadzaam in het arbeidscontract op te nemen dat de werkgever gedurende (maximaal) de eerste twee ziektedagen geen loon hoeft te betalen. Dat mogen partijen volgens de wet wél afspreken
23 juli 2008, 0:00 uur | FD.nl
Door: Marco Meijer en Marloes Woerdman
Een werkgever moet het loon van een aan drugs verslaafde werknemer doorbetalen als deze zich vrijwillig laat opnemen in een afkickkliniek.
Het gerechtshof Den Haag oordeelde onlangs dat in zo'n geval sprake is van ziekte.
Waar ligt de grens? Wanneer is drugs- of alcoholgebruik een ziekte en wanneer valt het in de risicosfeer van de werknemer? In deze zaak werd een stukadoor door zijn werkgever betrapt op het gebruik van drugs. Hij bleek al 12 jaar verslaafd te zijn en sprak met de werkgever af dat hij zich zou laten opnemen in een afkickkliniek en onbetaald verlof zou opnemen.
Desondanks vorderde de stukadoor het loon over de opnameperiode. De kantonrechter wees dat toe en oordeelde dat verslaving aan drugs een chronische psychiatrische ziekte is. De werkgever was het daar niet mee eens en ging in hoger beroep.
Niet ziek, toch arbeidsongeschikt
Het hof deelde de mening van de kantonrechter. De werknemer kon zijn werk niet meer doen omdat hij 'in verband met de ongeschiktheid ten gevolge van de behandeling van die ziekte daartoe verhinderd was'. De afspraak om gedurende de afkickperiode verlof op te nemen was in strijd met 'dwingend recht'. Van de wettelijke loondoorbetalingsplicht bij ziekte kan niet ten nadele van de werknemer worden afgeweken, meende het hof.
Het hof vond zelfs dat alleen al het feit dat iemand in een afkickkliniek verblijft, betekent dat sprake is van ongeschiktheid om te werken als bedoeld in de wet. Dus ook als de werknemer tijdens de opname niet echt ziek was en zonder die opname wel had kunnen werken.
Parachute-ongeluk
In de rechtspraak lijkt steeds meer vast te komen liggen dat een verslaving niet kan worden afgedaan met 'eigen schuld, dikke bult' en echt als ziekte moet worden beschouwd. Op zich niet zo vreemd aangezien een werknemer die door ernstig overgewicht ziek wordt ook gewoon ziekengeld krijgt. Net als de werknemer die in zijn vrije tijd een been breekt bij parachutespringen.
Doorzakkers krijgen doorbetaald
Vooral kleinere werkgevers vinden deze ontwikkeling waarschijnlijk zorgelijk. Waar ligt de grens? Een stevige kater kan het uitvoeren van werkzaamheden gemakkelijk in de weg staan. Kan straks iedereen die 's nachts doorzakt zich de volgende ochtend met een gerust hart ziek melden omdat de werkgever verplicht is het loon door te betalen? Kan de werkgever zich in deze gevallen nooit meer beroepen op het uitgangspunt 'geen arbeid, geen loon' omdat 'ziekte' en afwezigheid niet in de risicosfeer van de werknemer liggen?
Om de kosten te beperken is het voor werkgevers in ieder geval raadzaam in het arbeidscontract op te nemen dat de werkgever gedurende (maximaal) de eerste twee ziektedagen geen loon hoeft te betalen. Dat mogen partijen volgens de wet wél afspreken
dinsdag 14 april 2009
Verslaafde werknemer heeft geen recht op loon tijdens ziekte
Verslaafde werknemer heeft geen recht op loon tijdens ziekte
Gepubliceerd op maandag 17 september 2007
Door mr. Diana SimonsDe kantonrechter te Heerlen oordeelde eind augustus dat een werknemer die niet kan werken vanwege een verslaving aan drugs en alcohol geen recht heeft op doorbetaling van zijn loon tijdens ziekte.
In deze zaak ging het om een werknemer die vanaf 1984 voor een bedrijf werkt in de functie van productiemedewerker. In december 2006 meldde hij zich ziek. De werkgever zette de loonbetaling stop op het moment dat hij vernam dat de werknemer is opgenomen in een ontwenningskliniek vanwege zijn verslaving aan drugs en alcohol. De werknemer spande daarop een kort geding aan en eiste doorbetaling van zijn loon over de periode dat hij ziek was. Volgens de werknemer was hij verslaafd geraakt aan de drugs en alcohol vanwege psychische klachten.
Opzettelijk ziekIn de procedure voerde de werkgever aan dat de werknemer geen aanspraak kan maken op doorbetaling van zijn loon omdat er sprake is van opzet. Immers door het gebruik van drugs en alcohol is de werknemer uitgevallen en heeft hij zich moeten laten opnemen. De werkgever verwees hiervoor naar artikel 7: 629 lid 3 onder a BW.
Volgens de kantonrechter kon de werknemer zijn verslaving niet rechtvaardigen door aan te voeren dat hij verslaafd is geraakt door psychische klachten. Indien de werknemer een aantal maanden niet kan werken vanwege zijn verslaving dan is er sprake van een opzet althans een met opzet gelijk te stellen ernstige mate van schuld. De kantonrechter wees de loonvordering van de werknemer af.
Opzet ruim geformuleerdUit de jurisprudentie blijkt dat rechters niet snel van mening zijn dat een werknemer met opzet ziek is geworden indien de ziekmelding verband houdt met een verslaving. Bij alcohol en drugsgebruik is het voor de werkgever moeilijk om aan te tonen dat de werknemer de opzet heeft gehad om ziek te worden. De kantonrechter te Heerlen loste dit probleem op door 'opzet' ruimer te formuleren. Er zou geen sprake zijn van opzet maar van een ernstige mate van schuld. Het is alleen de vraag of andere kantonrechters in een soortgelijke zaak ook opzet ruimer gaan formuleren en tot de conclusie komen dat werknemers geen recht heeft op doorbetaling vanhun loon als zij niet kunnen werken vanwege een verslaving.
Mr. Diana Simons is jurist arbeidsrecht en partner bij Hengeveld Advocaten in Amsterdam. Zij schrijft wekelijks een column voor Planet Internet.
Links
Meer artikelen van mr. Diana Simons onder meer over mailen onder werktijd.
Special: Ontslag, en dan?
stuur door
print
forumreglement
Gepubliceerd op maandag 17 september 2007
Door mr. Diana SimonsDe kantonrechter te Heerlen oordeelde eind augustus dat een werknemer die niet kan werken vanwege een verslaving aan drugs en alcohol geen recht heeft op doorbetaling van zijn loon tijdens ziekte.
In deze zaak ging het om een werknemer die vanaf 1984 voor een bedrijf werkt in de functie van productiemedewerker. In december 2006 meldde hij zich ziek. De werkgever zette de loonbetaling stop op het moment dat hij vernam dat de werknemer is opgenomen in een ontwenningskliniek vanwege zijn verslaving aan drugs en alcohol. De werknemer spande daarop een kort geding aan en eiste doorbetaling van zijn loon over de periode dat hij ziek was. Volgens de werknemer was hij verslaafd geraakt aan de drugs en alcohol vanwege psychische klachten.
Opzettelijk ziekIn de procedure voerde de werkgever aan dat de werknemer geen aanspraak kan maken op doorbetaling van zijn loon omdat er sprake is van opzet. Immers door het gebruik van drugs en alcohol is de werknemer uitgevallen en heeft hij zich moeten laten opnemen. De werkgever verwees hiervoor naar artikel 7: 629 lid 3 onder a BW.
Volgens de kantonrechter kon de werknemer zijn verslaving niet rechtvaardigen door aan te voeren dat hij verslaafd is geraakt door psychische klachten. Indien de werknemer een aantal maanden niet kan werken vanwege zijn verslaving dan is er sprake van een opzet althans een met opzet gelijk te stellen ernstige mate van schuld. De kantonrechter wees de loonvordering van de werknemer af.
Opzet ruim geformuleerdUit de jurisprudentie blijkt dat rechters niet snel van mening zijn dat een werknemer met opzet ziek is geworden indien de ziekmelding verband houdt met een verslaving. Bij alcohol en drugsgebruik is het voor de werkgever moeilijk om aan te tonen dat de werknemer de opzet heeft gehad om ziek te worden. De kantonrechter te Heerlen loste dit probleem op door 'opzet' ruimer te formuleren. Er zou geen sprake zijn van opzet maar van een ernstige mate van schuld. Het is alleen de vraag of andere kantonrechters in een soortgelijke zaak ook opzet ruimer gaan formuleren en tot de conclusie komen dat werknemers geen recht heeft op doorbetaling vanhun loon als zij niet kunnen werken vanwege een verslaving.
Mr. Diana Simons is jurist arbeidsrecht en partner bij Hengeveld Advocaten in Amsterdam. Zij schrijft wekelijks een column voor Planet Internet.
Links
Meer artikelen van mr. Diana Simons onder meer over mailen onder werktijd.
Special: Ontslag, en dan?
stuur door
forumreglement
maandag 13 april 2009
Verslaving, een keiharde ziekte
'Verslaving, een keiharde ziekte'
INTERVIEW, Door Ellen de Vissergepubliceerd op 24 mei 09:01, bijgewerkt op 17:29
DEN DOLDER - Alles is de laatste jaren geprobeerd om de overlast van verslaafden tegen te gaan, maar niets heeft geholpen. Daarom is het nu de hoogste tijd voor onconventionale maatregelen, zegt Armand Höppener, bestuursvoorzitter van een ggz-instelling.
De verslaafdenaanpak is failliet, zegt Höppener en daar merkt hij in de praktijk alles van. De groep verslaafden groeit, de problemen die ze veroorzaken worden niet minder. Alleen al in de regio Utrecht zijn achthonderd verslaafden met psychiatrische problemen die hij steeds weer terugziet.
Bij Altrecht, een van de grootste ggz-instellingen van Nederland, gebruikt de helft van de 750 opgenomen volwassen patiënten drugs. Op het terrein wordt 's avonds gedeald, het personeel krijgt te maken met agressie. 'Onze opname-afdeling in Utrecht heeft een hekwerk voor de ramen maar het spul wordt er zo tussendoor geschoven.'
Alleen samenwerking tussen politie, sociale dienst, gemeenten, woningcorporaties en ggz-instellingen kan het tij nog keren, denkt Höppener. Zij moeten de mogelijkheid krijgen om voor de groep van achtduizend verslaafde daklozen in Nederland aparte regels in te stellen.
'Als daklozen een uitkering hebben en er een beetje bij willen werken, laat ze dan dat geld houden. Dan weet je in ieder geval dat ze minder gaan stelen. We moeten durven onderkennen dat er een kleine groep is voor wie andere regels moeten gelden. Ingrijpen moet niet gebeuren op basis van wettelijke regels maar op basis van humaniteit.'
Normaliseren in plaats van criminaliseren, dat moet de basis zijn van de nieuwe aanpak, zegt Höppener. 'De staatssecretaris lanceert het voorstel om daklozen woonbonnen te geven. Iedere bijstandsgerechtigde krijgt huursubsidie maar verslaafden moeten de huur zelf betalen. Omdat ze niet staan ingeschreven. Dat heeft juist weer met hun psychiatrische problematiek te maken. Een patiënt met schizofrenie laat zich niet inschrijven, die zoekt daar vaak van alles achter.'
Woningcorporaties die verslaafden uit hun huis zetten, verdienen een boete, vindt hij. 'Als iemand schulden krijgt, stuur dan niet meteen een aanmaning maar eerst een hulpverlener. Er zijn mensen die je moet leren wonen. Wij maken mee dat verslaafden tijdens een opname uit huis worden gezet. Dan moeten wij ze na behandeling weer de straat op sturen.'
De wet moet worden gehandhaafd, maar denk na, zegt hij, over maatregelen die ook echt werken. 'Verbiedt samenscholing van verslaafden, maar maak dan gedoogruimtes. Voorkom dat verslaafden naar de grote steden trekken en hanteer een streng terugbrengbeleid. Stel iedere gemeente verantwoordelijk voor zijn eigen verslaafden. Dat maakt het probleem hanteerbaar.'
Preventie blijft belangrijk, zegt hij. Maar overlast voorkomen kan ook op onconventionele wijze. De gemeente Utrecht stelde onlangs voor om verslaafde daklozen 's avonds op te vangen in een sporthal. 'Verkeerd idee. Je moet ze er laten sporten, zodat ze iets te doen hebben.'
Höppener steekt de hand ook in eigen boezem. De ggz, zegt hij, heeft de verslavingsproblematiek jarenlang genegeerd. 'Nu pas erkennen we dat een verslaafde per definitie een psychiatrisch patiënt is. Verslaving is een keiharde ziekte.
'We moeten van het imago af dat verslaafden lanterfanters zijn die zichzelf van alles aandoen. We moeten ze als zieken behandelen. En niet verwachten dat we ze snel kunnen genezen.'
Tot voor kort werden patiënten die binnen zijn instelling drugs gebruikten, verwijderd. Over dat beleid wordt nu binnen Altrecht weer volop gediscussieerd. 'Bij urinecontroles blijken heel veel patiënten niet clean. Moeten we die allemaal wegsturen? Dat werkt niet meer.'
Höppener overweegt om metiedere patiënt afspraken te maken over drugsgebruik. 'Het is een duivels dilemma. Er is een groep die er vreselijk agressief van wordt. Maar er zijn ook veel patiënten die drugs gebruiken omdat ze er rustiger van worden. Als wij ze niet kunnen helpen, zoeken ze naar andere wegen. Het is niet eerlijk het probleem alleen bij hen neer te leggen.'
INTERVIEW, Door Ellen de Vissergepubliceerd op 24 mei 09:01, bijgewerkt op 17:29
DEN DOLDER - Alles is de laatste jaren geprobeerd om de overlast van verslaafden tegen te gaan, maar niets heeft geholpen. Daarom is het nu de hoogste tijd voor onconventionale maatregelen, zegt Armand Höppener, bestuursvoorzitter van een ggz-instelling.
De verslaafdenaanpak is failliet, zegt Höppener en daar merkt hij in de praktijk alles van. De groep verslaafden groeit, de problemen die ze veroorzaken worden niet minder. Alleen al in de regio Utrecht zijn achthonderd verslaafden met psychiatrische problemen die hij steeds weer terugziet.
Bij Altrecht, een van de grootste ggz-instellingen van Nederland, gebruikt de helft van de 750 opgenomen volwassen patiënten drugs. Op het terrein wordt 's avonds gedeald, het personeel krijgt te maken met agressie. 'Onze opname-afdeling in Utrecht heeft een hekwerk voor de ramen maar het spul wordt er zo tussendoor geschoven.'
Alleen samenwerking tussen politie, sociale dienst, gemeenten, woningcorporaties en ggz-instellingen kan het tij nog keren, denkt Höppener. Zij moeten de mogelijkheid krijgen om voor de groep van achtduizend verslaafde daklozen in Nederland aparte regels in te stellen.
'Als daklozen een uitkering hebben en er een beetje bij willen werken, laat ze dan dat geld houden. Dan weet je in ieder geval dat ze minder gaan stelen. We moeten durven onderkennen dat er een kleine groep is voor wie andere regels moeten gelden. Ingrijpen moet niet gebeuren op basis van wettelijke regels maar op basis van humaniteit.'
Normaliseren in plaats van criminaliseren, dat moet de basis zijn van de nieuwe aanpak, zegt Höppener. 'De staatssecretaris lanceert het voorstel om daklozen woonbonnen te geven. Iedere bijstandsgerechtigde krijgt huursubsidie maar verslaafden moeten de huur zelf betalen. Omdat ze niet staan ingeschreven. Dat heeft juist weer met hun psychiatrische problematiek te maken. Een patiënt met schizofrenie laat zich niet inschrijven, die zoekt daar vaak van alles achter.'
Woningcorporaties die verslaafden uit hun huis zetten, verdienen een boete, vindt hij. 'Als iemand schulden krijgt, stuur dan niet meteen een aanmaning maar eerst een hulpverlener. Er zijn mensen die je moet leren wonen. Wij maken mee dat verslaafden tijdens een opname uit huis worden gezet. Dan moeten wij ze na behandeling weer de straat op sturen.'
De wet moet worden gehandhaafd, maar denk na, zegt hij, over maatregelen die ook echt werken. 'Verbiedt samenscholing van verslaafden, maar maak dan gedoogruimtes. Voorkom dat verslaafden naar de grote steden trekken en hanteer een streng terugbrengbeleid. Stel iedere gemeente verantwoordelijk voor zijn eigen verslaafden. Dat maakt het probleem hanteerbaar.'
Preventie blijft belangrijk, zegt hij. Maar overlast voorkomen kan ook op onconventionele wijze. De gemeente Utrecht stelde onlangs voor om verslaafde daklozen 's avonds op te vangen in een sporthal. 'Verkeerd idee. Je moet ze er laten sporten, zodat ze iets te doen hebben.'
Höppener steekt de hand ook in eigen boezem. De ggz, zegt hij, heeft de verslavingsproblematiek jarenlang genegeerd. 'Nu pas erkennen we dat een verslaafde per definitie een psychiatrisch patiënt is. Verslaving is een keiharde ziekte.
'We moeten van het imago af dat verslaafden lanterfanters zijn die zichzelf van alles aandoen. We moeten ze als zieken behandelen. En niet verwachten dat we ze snel kunnen genezen.'
Tot voor kort werden patiënten die binnen zijn instelling drugs gebruikten, verwijderd. Over dat beleid wordt nu binnen Altrecht weer volop gediscussieerd. 'Bij urinecontroles blijken heel veel patiënten niet clean. Moeten we die allemaal wegsturen? Dat werkt niet meer.'
Höppener overweegt om metiedere patiënt afspraken te maken over drugsgebruik. 'Het is een duivels dilemma. Er is een groep die er vreselijk agressief van wordt. Maar er zijn ook veel patiënten die drugs gebruiken omdat ze er rustiger van worden. Als wij ze niet kunnen helpen, zoeken ze naar andere wegen. Het is niet eerlijk het probleem alleen bij hen neer te leggen.'
Verslaving, hoe lossen we dit op?
Wat is verslaving?
Verslaving is een ziekte. Een aangeboren afwijking in de hersenen, waardoor mensen zoals wij anders reageren op stimulerende middelen, dan mensen die deze afwijking niet hebben. De ziekte beïnvloed zowel je body, mind en spirit. Hierdoor verdwijnen langzaam aan alle dingen die jou in de kern maken tot wie je bent. Het is helaas niet mogelijk om de ziekte van verslaving te genezen. Wel is het mogelijk om er mee om te leren gaan, maar lossen we dit op met medicijnen of gaan we het geestelijke stuk behandelen, de terrorist die , als het weer goed gaat, toeslaat en zal zorgen dat je leven onhandelbaar gaat worden. Kunnen de overheidsinstellingen dit oplossen of gaan we naar de private zorg.
Verslaving is een ziekte. Een aangeboren afwijking in de hersenen, waardoor mensen zoals wij anders reageren op stimulerende middelen, dan mensen die deze afwijking niet hebben. De ziekte beïnvloed zowel je body, mind en spirit. Hierdoor verdwijnen langzaam aan alle dingen die jou in de kern maken tot wie je bent. Het is helaas niet mogelijk om de ziekte van verslaving te genezen. Wel is het mogelijk om er mee om te leren gaan, maar lossen we dit op met medicijnen of gaan we het geestelijke stuk behandelen, de terrorist die , als het weer goed gaat, toeslaat en zal zorgen dat je leven onhandelbaar gaat worden. Kunnen de overheidsinstellingen dit oplossen of gaan we naar de private zorg.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
